Cut Dubble B IV #กามโปรเจค

"ขอบคุณมากจริงๆนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ ป๋ายแย่แน่เลย"

"ไม่เป็นไรครับ"

เป็นอีกครั้งที่ใจดวงน้อยเต้นแรง ป๋ายเซียนหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะผ่อนมันออกมาอย่างช้าๆ

"พี่ชานยอลล้างหน้าล้างตาก่อนไหมครับ...เอ่อคือป๋ายกลัวพี่กลับใน"

"ไม่เป็นไร พี่ยังไม่ง่วงเลย"

ชานยอลมองนาฬิกาในข้อมือก็พบว่ามันเริ่มดึกมากแล้วด้วย เขาปล่อยให้แบคฮยอนอยู่ห้องคนเดียวมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว

"พี่กลับนะ"

"พี่ชานยอล!"

"ครับ"

"ป๋ายว่ากันไว้ดีกว่าแก้นะครับ ห้องนอนแบคก็ยังว่าง นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย"

ชานยอลคืดว่านี่คือสิ่งที่สองพี่น้องเหมือนกันอีกอย่างคือนิสัยขี้เป็นห่วง แบคฮยอนก็ชอบบ่นเขาเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้เหมือนกัน

"งั้นก็ได้"

สุดท้ายชานยอลเลือกที่จะอาบน้ำเลย เพราะไปๆมาๆก็ง่วงจริงๆ ดีที่ห้องของแฟนเขามีข้าวของที่เป็นของเขาอยู่บ้าง

.
.
.
แต่มันกลับผิดไปหมด

นึกขอโทษแบคฮยอนซ้ำๆ ไม่คิดส่าเรื่องบ้าๆนี่จะเกิดขึ้น ป๋ายเซียนไม่ได้ผิดทั้งหมด แน่นอนว่าถ้าชานยอลยั้งตัวเองได้

เรื่องแบบนี้คงจะไม่เกิด

"อื้อ! อ๊ะส์! อ๊ะส์"

แก้มใสแนบไปกับผนังห้องน้ำเย็นเฉียบ สองมือน้อยก็เช่นกัน เพียงแต่ต่างกันที่มือฝ่ามืออุ่นๆของพี่ชานยอลกอบกุมอยู่

"อาห์"

ขาเรียวสั่นระริก ความเสียวซ่านมันจุกอกมวนท้องจนร่างดายอ่อนแรงไปหมด แต่กระนั่นสมองยังคงสั่งการให้ฝืนยืนต่อ

สุขกว่าได้ทำรัก กับคนที่รัก มันสุขที่สุดแล้ว

ร่างกายขาวผ่องบริสุทธิเพราะไม่แม้แต่จะผ่านมือใคร บั่นท้ายอวบอิ่มเด้งรับทุกสัมผัสที่พี่เขากระแทกลงมา

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เสียงหยาบโลนดังก้องไปทั่วห้องน้ำกว้าง ป๋ายเซียนคิดไม่ผิด ที่แลกทุกสิ่งและยอมก้าวเข้ามาที่นี่

"อ๊า ฮื่อ อ่ะ"

ยามจมูกโด่งซุกไซร้ลงตามลำคอผ่อง น้องน้อยก็ได้แต่ครางฮื่อ ใบหน้าหวานเชิดขึ้นถูไถกลุ่มผมนิ่มไปกับอกแกร่ง

ชานยอลถอนแก่นกายออกแบบรวดเร็วจนเกิดเสียง ความวูบโหวงแทนที่ความพลุกพล่าน อยู่ดีๆน้ำตาเม็ดเล็กไหลลงอาบแก้ม

"พี่ชานยอล"

ร่างน้อยหันมาสบตากับแฟนพี่ชาย เอื้อมมือสั่นเทาไปรูดรั้งแท่งร้อนที่โตเต็มมือ

สองร่างเปลือยเปล่ายืนห่างกันเพียงฝ่ามือ ตาใสช้อนมองะพี่ชายที่ตนหลงรัก จูบแผ่วเบาลงบนเนินอกตำแหน่งหัวใจ

ที่ไม่เคยเต้นแรงกับป๋ายเซียนเลย

"ป๋ายขอ...แค่ครั้งเดียว"

"พี่-"

"อย่า ป ปฏิเสธ...

...นะ"

เหมือนแม่เหล็กต่างขั้วโคจรกลับมาเจอกันอีกครั้ง แผ่นหลังบางกระแทกไปกับผนังเย็นๆ สองมือโอบล้อมรอบลำคอของคนพี่เอาไว้

"อ่า พี่ชานยอล"

ขาเรียวยกขึ้นแนบลำตัวร่างสูง ปล่อยให้มือไม้ของชานยอลไล่บีบเอวคอดกิ่วลุกลามไปถึงสะโพกมน

"อ่ะ ฮ๊ะ อื้อ "

"อืมห์ ซี้ดด"

ความคับแน่นที่ช่องทางรักทำให้อะไรก็ดูฝืดไปหมด สองขาเรียวเกี่ยวเอวกระสอบเอาไว้ ทิ้งน้ำหนักลงเพื่อให้อะไรๆมันง่ายขึ้น

สงครามความใคร่ เริ่มต้นอีกครั้ง ร่างทั้งสองร่างโถมเข้าหากัน

และเป็นชานยอล

ที่โอบอุ้มร่างน้อย ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงของแบคฮยอน

"อาห์ น้องป๋าย"

"อ๊ะส์ อ๊ะ อื้อ! อ๊ะ"

มือหนาจับยึดสะโพกมนเอาไว้ กระแทกกายอย่างรุนแรงอยู่ไม่นาน ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นให้ความรู้สึกร้อนในช่องท้อง มีบางส่วนที่ไหลย้อนออกมา

มือเรียวจัดการผลักคนที่ตัวเองรักให้ราบไปกับผืนเตียงนุ่ม ร่างเล็กตามไปคล่อมแท่งร้อนที่ยังไม่หลับไหลเอาไว้ จูบไล้ไปตามหน้าท้องแกร่ง บดเบียดสะโพกกลมเข้า จนอะไรๆมันพร้อมที่จะทำงานอีกครั้ง

"ซี้ดดด อาห์"

ป๋ายเซียนครอบคลองมันโดยโพรงปากนุ่ม ถึงแม้จะเป็นครั้งแรก แต่ตัวน้องนั้นมันนุ่มนิ่มไปทุกสัดส่วน

ไม่แพ้พี่ชาย

"ขอโทษนะ"

ชานยอลหยัดตัวขึ้น จับเอวบางเอาไว้ ยกให้น้องคลานเข่า โชว์ความอิ่มของบั้นท้ายขาว

เพี๊ยะ!

"อ๊าส์!!"

ชานยอลคงลืมไป

"ฮื่อ พี่ พี่จ๋า อ่ะ"

ว่าแบคฮยอนรอเขาอยู่

ใบหน้าหวานฝังลงกับหมอนนุ่ม หัวใจดวงน้อยยังคงเต้นตึกตักไม่หยุด ยามที่พี่ชานยอลค่อยๆดันแท่งร้อนเข้ามาอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ที่วางแขนกักตัวเขาเอาไว้ให้จมหายไปกับอก ยามที่เสียงครางทุ้มต่ำอย่างพึงพอใจในร่างของเขา แม้แต่เสียงกระทบกันของเนื้อที่ดังแข่งกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดของผืนเตียง

ถึงแม้พรุ่งนี้ป๋ายเซียนจะลุกไม่ไหว

มันก็ไม่เป็นอะไรเลย..

Cut Dubble B III #กามโปรเจค

เสียงหวานแผ่วลงอย่างติดขัด น้องน้อยฝืนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มองไม่ทางไหนก้ขาวโพลนไปหมด เศษแก้วที่ถูกพัดลงจากเตียงนอนยังคงกระจัดกระกายอยู่ทั่วพื้น มีบางส่วนที่ยังฝังอยู่ในฟูกนุ่ม คอยบาดลึกลงแผ่นหลังบางยามเอนตัวนอน

แม้จะมองไม่เห็นทางข้างหน้าว่าเป็นอย่างไรต่อไป เพราะป๋ายเซียนทำได้แต่นั่งผวา

กลัวคนพวกนี้แค่ไหน...ไม่มีใครรู้

เสียงกรีดร้องดังสะท้อนไปทั่วห้องเก็บเสียง แบคอยอนด่าเขาว่าร่านซ้ำๆ ทั้งๆที่ป๋ายเซียนยังไม่แม้แต่จะเสียตัวให้ใครยกเว้นพี่ชานยอล

"ให้มันจบลงสักทีเถอะคุณหนู พวกเราจะได้รับเงินสักที"

"อ อย่า ขอร้องหละ"

คำอ้อนวอนไม่เป็นผลเพราะข้อเท้าขาวถูกกระชากอย่างแรงจากคนร่างกายกำยำถึงสองคน กางเกงขายาวถูกกระชากจนขาดวิ้นบาดเนื้อผิวผู้สวมใส่ แม้ป๋ายเซียนไม่ได้ร้องไห้ แต่กลับมีอาการหวาดผวาอย่างเห็นได้ชัด

ร่างน้อยดีดดิ้นจนผู้กระทำโมโห มือบางถูกจับไพร่หลัง ตรึงสองแขนเอาไว้ด้วยสองมือ

"หยุดดิ้นดิ๊!" ความหัวเสียทำให้ลงแรงกับข้อมือขาวเยอะไปหน่อย มันจะอะไรกันนักกันหนาวะ

"ป ปล่อย อ อย่าทำอะไรนะ"

"แล้วคุณหนูคิดว่าพวกผมจะมาทำอะไรวะ"

ใบหน้าแหยแกเพราะความเจ็บนั่นไม่ได้ทำให้หนูน้อยลดระดับความน่ารักลงไปสักนิดเดียว บางทีพวกเขาก็อยากจะทำอะไรมากกว่านี้

ติดอยู่แค่คำสั่งของผู้เป็นนาย

ดวงตาช่ำไปด้วยน้ำเหม่อลอยมองเข็มฉีดยาปลายแหลม ป๋ายเซียนเริ่มถดตัวหนีอีกครั้ง แต่แรงแค่นี้จะไปสู้อะไรกับผู้ชายสองคนได้

ปลายเข็มแหลมปักลงบนต้นแขนของน้องน้อย ความเจ็บปราดแล่นเข้าทุกเนื้ออณู แต่กลับบอกไม่ได้ว่าหลังจากนั้นรู้สึกอย่างไรต่อ 

สองตามองผู้ชายสองคนที่เดินออกไปตามมาด้วยเสียงลากโซ่ที่คล้องไว้หน้าประตู ป๋ายเซียนอยากจะหลับตาลงแล้วฟักร่างกาย แต่ความรู้สึกที่แทนที่เข้ามามันไม่สามารถบังคับได้

ร่างน้อยร้อนรุ่มจนตัวแดง ลมหายใจหอบกระชั้นชิดมากกว่าที่เคยเป็น มันอึดอัดจนอยากจะเปลื้องทุกสิ่งอย่างออกจากร่างกาย

ป๋ายเซียนพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น พาร่างที่เริ่มซวนเซเดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งตัวลงในอ่างที่เต็มปริ่มไปด้วยน้ำเย็นเฉียบ

"ฮ้า แฮ่ก"

ริมฝีปากอ้าออกกว้าง พยายามโกยอากาศเข้าปอดอย่างยากลำบาก แต่ไม่ได้กห้เป็นนิ้วเรียวแทนที่ป๋ายเซียนยกมันเข้าปากดูดดุนเหมือนของโปรด

ร่างกายบิดเร่าจนตัวแดง ลูบไล้ผิวเนื้อลื่นมือของตัวเอง สองขาชันขึ้นและอ้าออกกว้าง

ทรมาร

ป๋ายเซียนต้องการการเติมเต็ม...

Talk : สวัดดีเดือนใหม่หัวใจยิ้มแฉ่ง