"แบบนั้นแหละ อืม เก่งมากครับ"
"แล้วเราต้องทำอะไรอีกไหม"
ถึงตอนนี้ใจจะเต้นระรัวก็ตาม แต่แบคฮยอนยังคงแสร้งทำตัวปกติ ไม่น่าเชื่อว่าคุณพีซีวายจะทำเหมือนเราสนิทกันมานานมากแล้วจนพามานั่งตักกันแบบนี้
"อยากลองไหม?"
"ครับ?"
แบคฮยอนเคียงหน้าไปถาม มันไม่สะดวกเท่าไหร่ที่คุณเขาเอาคางมาเคยศีรษะกันแบบนี้ แต่นั่นเพราะคุณเขาเอ็นดูแบคฮยอนเหมือนลูกชาย
'เห็นแบบนี้ผมก็แก่จนเป็นคุณได้เหมือนกันนะ'
แบคฮยอนสิบห้า บวกลบแล้วคุณเขาคงสักสามสิบกลางๆ
ถึงจะดูไม่
"อือ~"
...เหมือนก็ตาม
"ลองหน่ะ เอากล้องมาวางไว้ตรงนี้สิ"
คุณพีซีวายชี้ไปบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา แน่นอนว่าแบคฮยอนลุกขึ้นทำตามอย่างไม่เกี่ยง
"กดตรงนั้นสิ ถ่ายไม่ให้เห็นหน้าก็พอ"
"แต่เรา-"
"ลองไหม?"
คุณพีซีวายเดินไปปรับกล้องให้เป็นแนวนอน มันฉายมุมกว้าง และเสยขึ้นนิดหน่อย แบคฮยอนจำเป็นต้องหันหลังให้กล้องอย่างช่วยไม่ได้
กฏคือตัวตนห้ามเปิดเผย
อีกฝ่ายเดินมานั่งแบบสบายๆ เพราะความสูงยังไงก็เลยกล้องไปอยู่แล้ว ผู้คนจากทั่วทุกมุมโลกเริ่มจอยกันเข้ามา
เป็นเพราะไลฟ์ในทวิต มันไม่ได้เห็นเฉพาะผู้ติดตาม
"มานั่งสิ"
แบคฮยอนหน่ะ เชื่องกว่าลูกหมากับลูกแมวผสมกันสะอีก สองขานั่งคาบที่เดิมเอาไว้ แค่เปลี่ยนจากหันหลังให้ เป็นหันหน้าเข้าหากัน
ดวงตาเรียวหลุบมองต่ำ ถึงแม้อีกฝ่ายจะใส่กางเกงผ้ายาว แต่มันกลับเห็นเป็นแท่งที่กำลังตื่นตัวได้ชัดเจน
และใช่ แบคฮยอนกำลังค่อยๆทิ้งน้ำหนักตัวลงไป
เพียงสัมผัสผ่านเนื้อผ้ายังร้อนขนาดนี้
"เก่งมาก"
'oh my gosh' 'let it now J"
คุณเขาอ่านคอมเม้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ จบที่เป่าลมร้อนๆลงมารดแก้มกลม "ลองสิ"
"อ่ะ เรา -ไม่อยากทำ"
คิ้วหนาเลิกขึ้น มองเหยื่อที่ก้มหน้าก้มตาอยู่บนตัก เขาจำได้ว่าไม่ได้ให้สิทธิ์เด็กมันเลือกสักหน่อย
"หือ?"
ยิ่งอยากรุ่มร่ามเข้าไปใหญ่ เมื่อกลิ่นที่คลุ้งออกมาช่างหอมเหลือเกิน จมูกโด่งปัดป่ายไปทั่วแก้มกลมๆ ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยโทรศัพท์ให้พ้นทางไป
เสียงของหนักหล่นกระทบพื้น ทำเอาแบคฮยอนสะดุ้ง ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ
"ปล่อย! เราจะกลับแล้ว!"
"ชู่ว~ ผมยังไม่ให้คุณพูด"
มือหนาเลื่อนจากแผ่นหลังไปยังท้ายทอยอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเด็กในตักจะตะโกนออกมา เขาไม่ได้กระชากมาจูบ แต่ใช้อีกมือนึงอุดปากไว้แทน
"ลองก่อนสิ แล้วจะชอบ"
ใบหน้าของแบคฮยอนเริ่มแดงก่ำ ลุกลามไปทั้งตัว ความกลัวมันเกิดขึ้นในใจจนอดนึกถึงพ่อกับแม่ไม่ได้ แบคฮยอนดิ้นแล้ว แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บ
"อื้อ!!!!!"
สิ้นเสียง ร่างน้อยก็ถูกยกฟาดกะบพนักโซฟา แบคฮยอนนอนหอบหายใจอ่อน ร่างกายอ่อนเพลียจากอาการกลัว แขนขาอ่อนล้าไปหมด
ร่างเล็กนอนตามความยาวโซฟา ศรีษะห้อยต่ำลงไป โลกถูกกลับทิศแต่แบคฮยอนก็ยังเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นได้ชัดเจน พีซีวาย ตาแก่โรคจิตกำลังยืนมองเขาจากตรงนั้น
แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามค่อยๆดึงกางเกงลงจนแท่งร้อนน่ากลัวเกินไปจะดีดีผึ่งออกมา
แบคฮยอนเห็นอีกฝ่ายกระตุกยิ้ม
ก่อนจะบังคับให้เขากลืนมันไปจนสุดคอ
"อ่อค! แค่ก อ่อค! !"
ถึงแม้อยากจะร้องไห้ แต่กลับเปล่งเสียงออกไปไม่ได้ สันกรามถูกบีบจนช้ำ แบคฮยอนจะขาดอากาศหายใจตายอยู่รอมร่อ
แต่เขากลับไม่เห็นใจ
"อาห์ ซี้ดด ดีจริงๆเลยแบคฮยอน น่ารักมากจริงๆ อืมห์"
อีกฝ่ายเชิดหน้ากระแทกเข้ามา ใบหน้าดูสุขสมไม่สนว่าฝ่ายโดนกระทำกำลังจะช้ำตาย
"เฮื้ออ แค่ก ๆ !" ของเหลวสีใสไหลออกมาปนน้ำมูกน้ำลาย แบคฮยอนขย้อนอาหารที่กินไปออกจนหมด ก่อนจะนอนหอบหายใจอย่างหมดเรี่ยวแรง "ฮึก ฮื่อออ ไม่เอา อย่าทำเรา อย่า-"
"ลุกขึ้นสิ วิ่งออกไป"
"ฮึก " และใช่ถึงดูไร้เรี่ยวแรง แต่ก็พยายามตะเกียกตะกาย แบคฮยอนร้องขอโทษพ่อกับแม่และพี่เซฮุนในใจ แต่มัน
"กรี้สสส ปล่อยเรา!"
เอวบางถูกรวบกลับมาด้วยเเขนข้างเดียว ร่างเล็กพยายามตีมือตีตีน สะบัดตัวให้หลุด แต่ก็ไม่เป็นผล
"ปล่อยเรา ฮื่ออ ปล่อยเรา!"
"กฏของการหนี คืออย่าให้ผมจับได้"
ถึงจะสะอึกสะอื้นน้ำหูน้ำตาไหล ก็ยังคงโดนฟาดลงกับเตียง ถึงมันจะนุ่ม แต่มันก็แรงพอที่จะทำให้แบคฮยอนเจ็บได้
"แต่ว่ามันหมดเวลาแล้ว ฮ่ะ"
"อื้อออ ปล่อยย!!!!อึก ปล่อยเรา!"
สองแขนเล็กถูกจับไขว้หลัง เจ้าของร่างสูงใหญ่ใช้ตัวทับขาไม่ให้แบคฮยอนดิ้นหนี
"ฮื่ออ อย่าทำผมเลย ขอร้อง"
หมดหนทางเมื่อข้างหน้าคือกล้องดิติตอล เจ้าของวางมันไว้กับข้างตั้งห่างจากปลายเตียงไม่เท่าไหร่ ส่วนถัดไปคือกระจกบานใหญ่ ที่มองจากตรงนี้แบคฮยแนก็รู้ตัวเองว่ามันน่าสมเพชขนาดไหน
"ผมชอบเสียงกรีดร้องของคุณจัง"
.
.
.
"กรี้สส อ๊าส์!! อ๊ะ!อ๊ะ!อ๊ะ!อ๊ะ!"
กิจกรรมเริ่มขึ้นทันที เจ้าของห้องเลือกที่จะให้เลือดยริสุทธิ์ของเหงื่อเป็นตัวขับเคลื่อน พีซีวายในนามยังคงเต็มไปด้วยอารมณ์สุข
"เชิดหน้าขึ้นหน่อยสิ มองไปตรงนั้น...."
ความดจ็บปวดแล่นไปจนเสียงร้องเหือดหาย แบคฮยอนมองเห็นตัวเองกำลังโดนกระแทกอย่างหนักหน่วง ชายคนนั้นจับยึดสะโพกเขาไว้
"...หนังเรื่องนี้คุณเป็นตัวเอกเลยนะ"
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงอาบแก้ม ดวงตาเรียวช้อนมองไปยังกล้องขนาดกลาง
"อ่าห์ แบคฮยอน ซี้ดด ดีจริงๆ อ่ะ"
รอยยิ้มฝืนๆประดับบนใบหน้า เสียงอึกอักในลำคอดังออกมาเป็นระยะ
มันเจ็บเกินกว่าจะครางอย่างสุขสม
"หันหน้ามาทางนี้หน่อยสิ อ้าปากรับลูกๆของเราหน่อยครับ"
"อาห์"
Talk : แปลกๆอ่ะ ภาษา โถ่วว เมื่อไหร่แกจะจูนติด!!!
ด่าตัวเองอยู่
