[Talk : อย่างงนะคะ เราไม่มีคอนเซป ไม่มีพล็อต เดินเรื่องด้วยแรงอารมณ์ล้วนๆเลยค่ะ 5555555555555]
"ทำแบบนี้ทำไม"
ชานยอลรู้ดีว่าป๋ายเซียนบอบบางกว่าที่คิด ไม่ว่าจะด้านไหนๆก็ตาม แต่การที่น้องพยายามแทรกเข้ามาในชีวิตของเขากับแบคฮยอนแบบนี้
มันเกินไป
"ป๋ายไม่บอกแบค-"
"ทำ-แบบ-นี้-ทำไม?"
ป๋ายเซียนผ่อนลมหายใจออกช้าๆ คลายความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นในใจ พี่ชานยอลมองหน้ากันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
"ถ้าอยากรู้พรุ่งนี้พี่ก็ไปรับป๋ายที่บ้านใหญ่สิครับ"
.
.
.
"อือ พี่บอกแบคว่าไง นะ อึก!"
ป๋ายเซียนเผยอปากหอบหายใจเบาๆ เอวบางโดนรวบไว้ด้วยแขนข้างเดียวจนแผ่นหลังแนบชิดกับหน้าท้องแกร่ง
"ครั้งเดียวจะพอใช่ไหม"
"อือ~"
ดวงตาใสมองไปยังกระจกข้างหน้าที่สะท้อนภาพพี่ชานยอลกอดเขาอยู่ ใบหน้าหล่อที่หลายๆคนหลงไหลกำลังซุกอยู่กับหลาดไหล่เล็ก มือข้างนึงผลุบหายเข้ามาในเสื้อเขา
ถ้ามันเป็นแบบนี้ไปทุกๆวัน
"ถ้าทำจะยอมหยุดใช่ไหม"
"ค ครับ"
ป๋ายเซียนเอนตัวพิงอกกว้างทันทีที่โดนสะกิดยอดอก ร่างกายนุ่มนิ่มเริ่มอ่อนปวกเปียกเมื่อพี่เขาเล้าโลม
"งั้น.." ชานยอลผละออกมายืนซ้อนหลังเฉยๆ ก่อนจะสบตากับป๋ายเซียนผ่านกระจกบานใหญ่ "แก้ผ้าแล้วไปนอนรออ้าขาให้พี่กระแทกสิ"
มันเป็นไปตามสัญชาตญาณของสัตว์โลก หลายๆคนยังคงเห่อกับสิ่งของใหม่ๆที่ได้มา ยังคงอยากเล่นมันซ้ำๆจนกว่ามันจะพังหรือฉีกขาด
เพราะจริงๆแล้วมันก็'น่าฉีก'ให้ขาด
มือหนาทั้งสองข้างดันหัวเข่าเล็กให้แนบชิดไปกับอก โดยที่ส่วนล่างก็ยังคงขยับไม่หยุดพัก เสียงหยาบโลนของเนื้อกระทบกันดังแข่งกับเสียงครางหวานหูของป๋ายเซียน มันดังก้องไปทั่วห้องกว้างแต่กลับไม่ได้เป็นที่สนใจมากนัก
"พี่ อ๊ะ! อ๊ะ! อ่ะ! "
มือน้อยสะเปะสะปะไปทั่ว เมื่อไม่รู้ว่าจะวางไว้ตรงไหนป๋ายเซียนจึงส่งมันเข้าปากข้างนึง อีกข้างใช้จับหมอนเอาไว้
"พี่ชานยอล! ฮ่ะ! อื้อ~!"
ป๋ายเซียนบอกกับตัวเองว่านี่ไม่ใช่การยั่ว เขาแค่ต้องการสบตาพี่ชานยอลไว้ให้นานที่สุดก็เท่านั้น ป๋ายเซียนอยากเรียกชื่อพี่เขาซ้ำๆ
อยากให้พี่ชานยอลมีความสุข
"อืมห์ ซี้ดด"
แขนแกร่งเหมือนกักขังตุ๊กตาตัวน้อยเอาไว้ เมื่อชานยอลค้ำมันไว้กับเตียง ดวงตาฉ่ำของป๋ายเซียนไม่เหมือน
ไม่เหมือนแฝดใดพี่เลยสักนิด
ชานยอลหลบตามองไปยังเอวคอดกิ่ว กลั้นใจไม่ไหวที่จะส่งมือไปบีบ มือหนาปัดป่ายไปทั่วร่างกายขาวผ่อง
"พี่ชานยอล พี่- พี่อือ~"
ถึงจะรู้ว่าเป็นเพราะราคะ แต่ไอสายตาลุ่มหลงของพี่เขาทำเอาป๋ายเซียนใจกระตุก มือขาวที่กำหมอนอยู่เลื่อนไปโอบรอบคอแกร่ง
"อ๊ะส์! ฮะ~"
นิ้วเรียวลูบไล้วนต้นคอ สร้างอารมณ์วาบหวิว ป๋ายเซียนครางหวานชวนลุ่มหลง ทั้งสีหน้าและท่าทางมัน
ชานยอลจิ๊ปากละมือจากเอวคอดวางกักตัวน้องไว้เหมือนเดิม 'รีบทำ รีบเสร็จ' นั่นคือสิ่งที่เขาต้องคิด
"อึ๊ อื้อ~ พี่ชาน พี่ชานยอล"
ป๋ายเซียนหลับตาพริ้ม ร่อนเอวรับแรงกระแทกจากคนรัก --ถึงแม้มันจะเป็นรักข้างเดียวก็ตาม
"ป๋ายรักพี่
จะบ้าตายอยู่แล้ว"
คนตัวโตกว่าฟังผ่านคำพูด ใช้สองมือกดเข่าน้องจนชิดอกอีกครั้ง ร่างสูงยืดตัวก่อนจะกระแทกอีกสองสามครั้งปลดปล่อยทุกอย่างเข้าไปในตัวน้อง
"พี่ชานยอล"
"พอได้แล้วใช่ไหม"
ไม่มีความขี้เล่นอยู่ในสายตานั้นเลย ป๋ายเซียนวูบโหวงทั้งร่างกายและจิตใจเมื่อพี่เขาถอนตัวออกไป
"ป๋ายไม่ใช่คนดีขนาดนั้น"
เข่าเล็กทิ้งตัวเข้าหากัน แต่ปลายเท้าแยกออกมา อกบางกระเพื่อมถี่กว่าเดิม
"แต่พี่ก็คงไม่สนใจกันอยู่ดี"
"ป๋าย แบคฮยอนเป็นพี่เรานะ"
"ใช่ไง ป๋ายน้องแบค..ป๋ายไม่ใช่แบค"
ชานยอลหยิบเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้มาใส่ทีละตัว
ป๋ายเซียนนอนร้องไห้อยู่ตรงนั้น
"ทำยังไง --ก็แทนที่แบคไม่ได้เลย"
"..."
"แต่ขนาดไม่ใช่ พี่ยัง.."
ป๋ายเซียนทิ้งสายตาไว้ที่ร่างกายของพี่ชานยอล
"พี่รักแบคฮยอน"
"ป๋ายอยากพูดคำว่าไม่จริง
รักแบคฮยอน แต่ก็ทนลูกยั่วตื้นๆของน้องชายแบคฮยอนไม่ได้ สุดท้าย...สันดานผู้ชายก็ยังชนะอยู่ดี"
Talk : ใครผิดคะ 10 คะแนน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น