อ๊ะ พี่อย่า"
ผมขบเม้มซอกคอน้องจนเป็นรอยแดงฝสกรอยไว้ทุกที่ที่ปากลากผ่าน
ปล่อยให้รอดมาได้ไงตั้งนานว่ะ แม่ งนุ่มนิ่มชิบหาย
"อ๊า อืออ~"
(แบคฮยอนเป็นอะไรหน่ะ!)
"วาง อ๊า~"
(ให้เราไปหาไหม!?)
สติผมขาดผึ่งทันทีที่ได้ยินคำนี้ นี่ไปหากันด้วยหรอ?!
"อ๊า!! เจ็บ!!"
ผมกระแทกกายเข้าหาแบคฮยอนทีเดียว ของเหลวสีแดงไหลย้อนออกมาบ่งบอกถึงความเจ็บของน้องจริงๆ
(แบค!!! อยู่ไหน)
"ซี้ดดดด"
"อ๊ะๆๆๆๆ อ๊ะ อ๊าอิ๊ ฮ่ะ"
ผมยกขาของน้องพาดไหล่ ก่อนจะกระแทกกายใส่น้องไม่สนเลือดสีสดที่ไหลออกมา พร่ำพรมจูบไปตามข้อเท้าน้องจนเป็นรอยแดง
แบคฮยอนโอบรอบคอผมเอาไว้ เพราะน้องโดนกระแทกจนตัวสั่นคลอน
แต่แม่งมนุษย์ที่ชื่อจูฮยอกยังไม่วางสายว่ะ!
"ซี้ดด แบคอืม ดีครับเด็กดี"
น้องไม่ได้ทำอะไรให้ผมหรอก เพียงแต่กัดระบายความเสียวซ่านลงมาที่ไหล่ที่แขนผมเท่านั้น
"วางสายให้เค้าหน่อยน้ะ อ๊ะ"
ผมยกโทรศัพท์มากดวางทันที น้องอ้อนผมโดยการควงสะโพกไปมา
ที่ถ้าไม่เห็นเลือด จะไม่เชื่อแล้วน้ะว่าครั้งแรก
"ขอโทษครับ ไม่ทำแล้ว ดีกันน้ะ"
"อ๊ะๆ อื้อ อ๊ะ~"
ของเหลวขุ่นของน้องพุ่งออกมาเปื้อนตัวพร้อมๆกับผมที่ฉีดเข้าหาน้องจนหมดตัว
"ไม่ไปเอากับใครแล้ว เมียแม่งขยี้ใจชิบหาย"
แบบนี้ก็ได้หรอ //เอามือทาบอก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น