มันเริ่มต้นตั้งแต่วันที่พ่อ พาเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้าบ้าน และแต่งตั้งให้เป็นน้องคนสุดท้อง
'สวัดดีพี่เขาสิครับ นี่พี่เซตพี่คนโตของหนู ส่วนคนนั้นพี่เซย์'
ผมกับเซตสำรวจเด็กที่ดูท่าแล้วไม่น่าจะเกินสิบห้า เด็กนั่นยังดูกลัวๆ แต่ก็ยอมยกมือขึ้นไหว้
'ส สวัดดีครับ'
พวกผมไม่มีแม่ แน่นอนว่าสิ่งที่ตามมาคือความแข็งกระด้าง เราทั้งคู่ต่างไม่สนใจสมาชิกใหม่ของบ้าน ไม่สนใจแม้กระทั่งทำไมพ่อถึงรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยง
แต่ทุกอย่างก็ถูกปิดบังได้ไม่นาน
เซตเรียนอยู่ปีสาม ส่วนผมก็ปีสอง เราเรียนมหาลัยเดียวกัน ส่วนเด็กคนนั้นอยู่ประถมหก เรื่องเรียนไม่มีปัญหาเพราะพ่อผมเป็นเจ้าของโรงเรียนเอกชนใกล้ๆหมู่บ้านที่เราอยู่ เลยจับลูกชายคนเล็กของบ้าน(พ่อว่าแบบนั้น) ให้เข้าเรียนที่นั่นสะเลย
แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก ความเน่าเฟะของชายกลางวัยที่ผมเรียกเขาทุกวันว่าพ่อ และเด็กๆต่างก็เห็นว่าเขาคือผอ.ผู้ที่แสนจะใจดี
กับเด็กอายุสิบสองตัวเล็กเท่าเอวคนนั้น
"ฮ่ะ ปะป๊า อื้อ เจ็บ ใบบัวเจ็บ"
ผมไม่รู้ว่าพ่อเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมรู้ว่าท่านเครียด จะมีเครื่องระบายอารมณ์สักหน่อยจะเป็นอะไรไป
แต่นั่นเด็กอายุ 12 นะ
สองขาพามาหยุดยืนหน้าประตูไม้บานใหญ่ ที่มาของเสียงกรีดร้อง และเสียงครางทุ้มต่ำของพ่อผม
02.45 น.
ไม่บ่อยที่ผมจะลงไปกินน้ำตอนดึกๆ ห้องนอนของเด็กนั่นอยู่ชั้นแรก เพราะชั้นบนที่มีสี่ห้องนั้นเป็นห้องของเราสามคน ส่วนอีกห้องเป็นห้องพระ เด็กนั่นจึงต้องนอนห้องใหญ่ข้างล่าง
"อ๊ะ อ๊ะ ปะป๊า ฮื่ออ อึก!"
"สุดยอดเลยใบบัว อืมห์ หนูขาวจริงๆ"
เสียงหยาบโลนของเนื้อกระทบกันดังออกมาแว่วๆ แค่คิดภาพว่าเด็กตัวเล็กๆกับชายกลางวัยที่สูงกว่ามากโขกำลังโถมใส่เข้าหากัน...
"ปะ ป๊าจ๋า ฮื่ออ พ พอแล้วหนูเจ็บ"
"อีกแบบเดียว ซี้ดดด จิ๊! ใบบัว!"
"ป๊า บัวเจ็บท้อง อ๊ะส์!"
รู้ตัวอีกทีมือข้างขวาก็ลูบวนอยู่กลางลำตัวสะแล้ว เสียงเริ่มสงบลง ไม่มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียง ไม่มีเสียงครางหวานหู
"ฮื่อ ป๊าจ๋า เจ็บ"
แต่เสียงหวานยังคงร้องไห้อยู่
#กามโปรเจค
"เซต มีเรียนกี่โมงลูก"
ไอเซตนั่งกระดิกขาอยู่ที่โซฟากลางห้องนั่งเล่น มันเมินเสียงของพ่อ เพราะขนมปังที่เต็มปากอยู่
"มีอะไรรึเปล่าครับ"
"เอ้อ เซย์วันนี้ไม่มีเรียนใช่ไหม"
ผมพยักหน้าตอบ เดินไปเก็บนมเข้าตู้เย็น แปลกแฮะเช้านี้ไม่ยักกะเห็นเด็กนั่น
"พ่อฝากดูน้องหน่อยได้ไหม เหมือนจะไม่สบาย วันนี้พ่อต้องไปราชการ"
"ไม่ให้แม่นมมาหละครับ"
ไอเซตตะโกนมาแต่ไกล จริงๆแล้วมันเดินมาจะถึงอยู่แล้ว ยังไม่วายส่งเสียงโหวกเหวก
"เดี๋ยวแม่นมจะเข้ามาทำความสะอาดตอนเย็น ฝากด้วยหล่ะ"
พ่อไปแล้ว เหลือแค่ผมกับเซตที่ยืนงงกันอยู่สองคน เด็กนั่นไม่สบายเหรอ
'ปะป๊า เจ็บ บัวเจ็บ ฮื่ออ'
ให้ตาย พ่อผมนี่รุนแรงชะมัด
"เดี๋ยวกูจะเจ้าไปดูเด็กนั่นแปปนึง ค่อยไปเรียน"
"ไม่ต้อง มึงไปเหอะ เดี๋ยวกูดูเอง"
#กามโปรเจค
พ่อผมคุมคนหลายร้อยคนได้ยังไง ขนาดเรื่องเล็กๆแค่นี้ยังปล่อยให้ผิดพลาดได้
เด็กใบบัวนอนคว่ำใบหน้าลงกับหมอนสีขาว อย่างที่พ่อบอก เด็กนี่ขาวมากจริงๆ
เนื้อผิวสีขาวอมชมพูไม่ได้รับการปกปิดใดใด และนี่คือสิ่งที่พ่อผมพลาด
ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่น่าจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อคืน ลมหายใจของเด็กใบบัวยังผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ ติดที่ปลายจมูกรั้นขึ้นสีแดงจัดหน่อย
แผ่นหลังนวนเนียมเต็มไปด้วยรอยกัด รอยดูด ส่วนที่เอวเล็กนั่นก็ขึ้นรอยมือแดงอย่างเห็นได้ชัด
น้ำกามสีขาวขุ่นยังคงอยู่ เปราะเปื้อนก้นนุ่มนิ่มที่โชว์หราอยู่ สองแก้มก้นก็เต็มไปด้วยรอยแดงไม่แพ้กัน เพราะความอวบของแก้มก้นทำให้ผมมองไม่เห็นช่องทางรักสินะ
"งื้อ"
หัวใจผมมันเต้นแรงขึ้นนิดหน่อย เพราะเด็กสิบสองตรงหน้าพลิกตัว มือเล็กปัดป่ายหาผ้านวมก่อนจะซุกตัวเข้าไป
"เหอะ" ทำไมเด็กสิบสองถึงดูเต็มไม้เต็มมือขนาดนั้นวะ
นี่เป็นเหตุผลที่พ่อพาเด็กคนนี้เข้าบ้านเหรอ
ผมว่าเด็กนี่ควรจะตื่นมากินข้าว กินยาได้แล้ว
"ใบบัว"
"อื้อ~"
สองขาก้าวเดินไปยังเตียงหลังใหญ่ ทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวไม่ต่างจากเด็กนั่น ปากเล็กเบ้ออกเมื่อรู้สึกถึงสิ่งรบกวน
ผมนั่งลงริมเตียงจนฟูกนุ่มยุบลงไป เด็กนั่นขยับตัวอีกครั้ง
"ใบบัว"
คราบเหนียวๆที่ต้นขาอ่อนส่งเสียงเฉอะแฉะเพราะเด็กนั่นยกขาเปลี่ยนท่านอน
หรือผมจะปล่อยให้นอนอยู่แบบนี้ดี
"ถ้าไม่ตื่นจะปล่อยให้นอนซมอยู่แบบนี้แล้วนะ"
ใบหน้าใสยังคงหลับตาพริ้ม ซุกหน้าลงกับผ้านวมผืนใหญ่ มีแค่เรียวขาเล็กที่พาดกอดกองผ้าห่มเหมือนหมอนข้าง
หลับตาข่มอารมณ์ เพราะเสียงหวานมันพาลให้นึกภาพ เด็กนี่ครางเสียงหวานขนาดไหนผมรู้ดี ตอนนี้เหลือแค่พิสูจน์
ว่าจะหวานจริงหรือเปล่า
"งื้อ"
ผิวนุ่มลื่นเต็มไม้เต็มมือมากจริงๆ ผมใช้นิ้วชี้ปาดคราบเหนียวๆที่แก้มก้นอวบ แตะมันลงบนริมฝรปากเล็กที่เผยออยู่
"อืม จ๊วบ!"
เหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกาย เพราะเด็กนั่นดูดนิ้วผมเข้าไป ความนุ่มของโพรงปากนั่นทำเอาผมพลุ่งพล่าน
จ๊วบ! จ๊วบ!
มือถือราคาแพงที่พ่อซื้อให้ถูกนำออกมาใช้งาน ผมกวาดขาคล่อมร่างน้อยเอาไว้ ดึงมือออกด้วยความเสียดาย แน่นอนว่าตอนนี้ลูกชายผมพร้อมทำงาน
กางเกงผ้าถูกดึงให้ต่ำลง พร้อมกับที่ผมเปิดโหมดถ่ายวิดีโอ เด็กใบบัวคงไม่ตื่นหรอก ผมมั่นใจ
"อืมห์ ซี้ดด"
มุมกล้องเป็นมุมสูงที่เห็นก้นนุ่มนิ่มกับมือของผมที่กำลังชักรูดน้องชายอยู่ มีบ้างที่ดันมันลงไปกับก้นอวบ แต่ก็ไม่มากนัก
"อ่ะ อาห์"
ผมเร่งมือเมื่อรู้ว่าอีกไม่นานคงจะสุขสม ข้อมือหน้าทำหน้าที่ได้ดีเกินคาด ไม่นานก็ปลดปล่อยลูกรักลงบนความนุ่มนิ่ม
กดหยุดวิดีโอ พร้อมเสียงหอบหายใจ เปลี่ยนโหมดเป็นกล้องถ่ายรูปแทน ส่งมือไปบีบลงบนความนุ่มนิ่ม ก่อนจะถ่ายรูปเก็บไว้
จัดการอัพลงในแอคลับในทวิตเตอร์
S.
@real__
Good boy : )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น