เสียงน้ำกระทบกับพื้นกระเบื้องดังก้องไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมไม่เล็กไม่ใหญ่ โดยที่เจ้าของไม่ได้สนใจที่จะปิด
มันกินเวลาไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ทว่าแบคฮยอนก็ยังไม่มีโอกาศเอื้อมไปปิด ในเมื่อสิ่งที่ตนสนใจอยู่ตอนนี้กลับเป็นเรือนร่างตัวเองที่โผล่พ้นน้ำมา
ไม่แม้แต่จะสังเกตุ...
'ถึงตอนนี้ ผมสงสัยว่าคุณรอดมาได้ยังไงนะ'
สองมือบางลูบไล้ไปตามหัวไหล่มน แบคฮยอนพิงศรีษะไปกับขอบอ่าง ปล่อยตัวเองให้ไหลลงไปกับสายน้ำวนในอ่าง
"อื้อ! แค่กๆ !"
ไม่น่าทำตัวเป็นนางเอกที่เพิ่งเสียตัวเลยเว้ย !
ตาเรียวเหล่มองพื้นที่แฉะไม่ด้วยน้ำ สละเวลาสักเสี้ยวเพื่อที่จะเอื้อมไปปิดให้ฝักบัวหยุดทำงาน
"แม่ง"
สองมือเย็นเฉียบถึงแม้จะแช่น้ำอุ่นมานาน นึกตลกตัวเองกับเรื่องที่เพิ่งทำไปเมื่อตอนเย็น
ไร้ค่าชะมัด
ถึงแม้จะคิดได้แต่ก็ยอมสะบัดไล่ความคิดนั้นออกไป นึกถึงแต่เกรดเทอมที่ห้าต้องออกมาดีเท่านั้น มันสำคัญกับตัวเขา นั่นคือ 'อนาคต'
.
.
'แม่นม~ วันศุกร์นี้น้องไปค้างกับลู่น้า~ เดี๋ยวกลับมาวันเสาร์จ้ะ"
#กามโปรเจค
"กูคิดไว้แล้ว ต้องร้านป้าแมวเท่านั้น"
"แต่กูจะกินหมูทอด ไม่ใช่ราดหน้า"
ลู่หานโบกมือเซย์โน หมูชุบแป้งแบบนั้นอ่ะนะ กินไปก็มีแต่เสีย อ้วนเกินไปรับไม่ไหว
คลีนๆกินรสดหน้าคับ (?)
"งั้นเราแยกกันเหอะลู่ กูว่าเราคงไปด้วยกันไม่ได้"
จบประโยค แบคฮยอนก็โดนผลักหัวจนแก้มสั่น ตามมาด้วยประโยคแทงใจ
'มึงจะไปไหนก็ไป'
แม่ ง กูงอน
ดวงตากลม แต่หางตากลับตกเหมือนลูกหมา มันดูสดใสและซุกซนไปในเวลาเดียวกัน แบคฮยอนเดินไปยังร้านอาหารที่ตัวเองชอบ
แต่สองขากลับชงักกึก เพราะน้องเยริมต่อแถวอยู่ด้วย
ภาพในห้องพักครูฉายซ้ำจนคิ้วบางขมวดเข้าหากัน ตามด้วยภาพเมื่อวาน
แก้มกลมแดงเปร่งปลั่ง แบคฮยอนมั่นใจว่าไม่ได้เขิน แค่รู้สึกว่าอากาศมันร้อนเกินไป
สงสัยต้องไปล้างหน้าสักหน่อยแล้ว
.
.
แกร๊ก ปัง!
โต๊ะเรียนเก่าที่ไม่ได้ถูกใช้งานมาแรมปีส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดยามที่ร่างบางถูกรวบตัวก่อนจะวางไว้บนนั้น
มันถูกตรวจสอบมาดีอยู่แล้ว
ถ้าไม่แรงจนเกินไปก็คงไม่หัก
ยามที่ฝ่ามือหนาปล่อยให้ริมฝีปากเล็กเป็นอิสระ ปล่อยให้ผู้ถูกกระทำสูดอากาศกอบโกบออกซิเจนเข้าปอด ไม่ทันจะได้ส่งเสียงให้เล็ดรอดมันก็ถูกปิดอีกครั้ง
"อื้อ!"
ด้วยริมฝีปากเย็นชืด
แบคฮยอนดิ้นขลุกขลัก หัวใจเต้นแรงจนน่าใจหาย แค่โดนรวบเอวกระชากมาในนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับความกลัว ไม่คิดว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้
ลิ้นร้อนตวัดแยกริมฝีปากเล็กออก แต่ในเมื่อเจ้าของมันยังไม่อนุญาติ ยังไงก็เข้าไปสำรวจไม่ได้อยู่ดี
"ขอผมชิมหน่อยสิคุณ อย่าหวงเลยนะ"
"ฮื่อ"
ในเมื่อเด็กดื้ออยากกลายเป็นคนดี นักเรียนดีเด่นของอาจารย์จำต้องทำตาม น้ำเสียงที่คุ้นหูกระซิบชิดริมฝีปาก รอให้เด็กน้อยเผยอรับความวาบหวาม
"อือ อืม~"
ถึงแม้จะจูบไม่เป็นแต่แบคฮยอนก็ยังพยายาม ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อไปมา คุณครูประจำวิชาเคมี ผละจูบออกมาคลอเคลียแก้มกลม กดจูบฝังจมูกลึกลงไปในแก้มหอม
จมูกโด่งปัดป่ายไปทั่วใบหน้าหวาน สองมือยังคงค้ำอยู่ข้างกายเล็ก ผิดกับแบคฮยอนที่ยกมันขึ้นมาเกาะไหล่กว้างเอาไว้
"อื้อ~"
เด็กดื้อเอียงใบหน้าหลบอย่างน่ารัก แต่กลับยั่วยวนด้วยการเผยอปากให้ชานยอลเข้าไปสำรวจ ลิ้นเล็กสีชมพูคาบคาเอาไว้เหมือนกับลูกหมาตัวน้อยๆที่ซุกซน
"ผมรอเย็นนี้ไม่ไหวแล้ว"
คุณครูประจำวิชาเคมีฝังใบหน้าลงกับซอกคอขาว กดจูบเบาๆให้ร่างน้อยสั่นสะท้าน แบคฮยอนหอบหายใจถี่
เขาต้องเป็นเด็กดี
"ไหนของเล่นที่อาจารย์เตรียมมาหละ"
"วันนี้คุณมีเรียนพละ"
"ผมก็จะใส่ชุดพละเรียนต่อคาบอาจารย์ไง"
#กามโปรเจค
ไวท์บอร์ดแทนที่ด้วยตัวหนังสือยั๊วเยี๊ยะเกินบรรยาย แบคฮยอนมองสมการเคมีที่ต้องดุลกรด ดุลเบสอย่างงงๆ แต่ช่างมันละกัน
"มึงเป็นอะไรเนี้ย"
"หือ เปล่านี่"
ลู่หานมองเพื่อนที่นั่งแปลกๆตั้งแต่เริ่มคาบ เพื่อนเขาเอาอีกแล้ว ไอเรื่องขี้เกียจเปลี่ยนชุดนี่เอาอีกแล้ว
"งั้นมึงนั่งดีดี"
"ก ก็กูเมื่อย"
ร่างเล็กนั่งหลังตรงแต่เริ่มแอ่นโค้งเหมือนคันศร สองมือวางไว้ระหว่างขาที่หนีบเข้าหากันแน่น มัน...
"อ อือ"
"ว่าไงนะ"
"กูทบทวนบนกระดาน"
ของเล่นชิ้นใหม่ทำเอาร่างน้อยปั่นป่วน เหลือบไปมองครูชานยอลก็นั่งยกยิ้มมุมปาก
สนุก
เหอะ !
"อ อ่ะ"
"แบคฮยอน มึงเป็นอะไร"
ส่ายหน้าปฏิเสธจนแก้มสั่น ทั้งๆที่ส่วนล่างคงจะเฉอะแฉะจนซึมกางเกงตัวบางออกมาแล้วแน่นอน
เพราะสิ่งที่มันคาอยู่ข้างใน
มันเริ่มสั่นตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในห้อง
คาบเรียนพละไม่ได้สนุกอย่างที่ควร แต่กลับตื่นเต้นจนชื้นเหงื่อไปหมด ภาพติดตาที่ครูเขาจับขาตั้งขึ้นกับโต๊ะ ก่อนจะสอดใส่สิ่งแปลกปลอมที่มีชื่อว่า 'ดิลโด้' ขนาดเล็กคาไว้ข้างใน
แล้วมันก็เริ่มบันเทิงตอนนี้แหละ !
"ลู่ เดี๋ยวกลับบ้านก่อนเลยนะ กูจะรอทำเวร"
"อีห่า ร้อยวันพันปีไม่เคยนึกทำ"
"ก็กูโดนจับตามองอยู่ จำไม่ได้ไง๊"
.
.
.
"อ อาจารย์"
พื้นพรมสีขาวเป็นที่นั่งของแบคฮยอนตอนนี้ กางเกงพละมันเลอะจริงๆอย่างที่คิด แต่ที่ไม่คิดคือกางเกงตัวใหญ่ของอาจารย์ที่อยู่บนตัวเขาตอนนี้
"เริ่มจาก 50 คะแนนก่อนดีไหม"
"อ่ะ อื้อ"
ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง แต่แบคฮยอนก็เลือกที่จะคลานเข่าไปหาครูชานยอล ปากบางอ้าออกงับชายกางเกงเสล็คสีดำของผู้เป็นครู
"เมตตาผมด้วยนะครับ"
ถึงไม่ได้อยากจะเป็นแมวหรือหมาน้อยแต่ก็ดูคล้ายไม่หยอก เด็กดื้อของชานยอลปีนป่ายตัวเขาเหมือนกับเจอของถูกใจ ก่อนจะหยุดที่เนคไทด์สีกรม
แบคฮยอนมองข้ามมันไป เพราะกระดุมเม็ดบนน่าสนใจกว่านั้น
อยากจะกัดมันให้ขาดมากกว่าแกะทีละเม็ดสะอีก
Talk : โทษทีค่ะ คัทไม่ไหว หิวข้าว ┬─┬ノ( º _ ºノ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น